ဘုရင့္ေနာင္ ႏိုင္ငံေတာ္ေရွ႕ေရးကိုေျမာ္ေတြးျခင္း
စစ္ေတာင္းစားသမိန္ေစာထြတ္သည္ တပင္ေရႊထီးကိုလုပ္ၾကံျပီးလွ်င္ တပင္ေရႊထီး၏အပါးေတာ္တြင္ ရွိေသာ ျမန္မာမွဴးမတ္တို႔ကို ဖမ္းဆီး၍သတ္ျဖတ္ေလသည္။ လြတ္ေျမာက္သြားသူမ်ားမွာ အခ်ဳိ႕ကား ဟံသာဝတီ၊ အခ်ဳိ႕ကား ေတာင္ငူ၊ မုတၱမတို႔သို႔ ေျပးၾကရသည္။
ယင္းေနာက္ တပင္ေရႊထီးႏွင့္ပါေသာ ဆင္ျမင္းတို႔ကို သိမ္းယူကာ မိမိႏွင့္အလိုတူေသာ မွဴးမတ္တို႔ကို သစၥာေပးျပီးလွ်င္ သမိန္စကၠေဝါဟူေသာ အမည္ျဖင့္ စစ္ေတာင္းတြင္ မင္းျပဳသည္။
တပင္ေရႊထီး နတ္ရြာစံေလလွ်င္ အပါးေတာ္တြင္ ခစားရေသာ တုရင္သီဟအမတ္သည္ ကြ်န္(၈)ေယာက္ႏွင့္အတူ ရခိုင္တပ္မွ အလ်င္အျမန္ထြက္၍ ေလွငယ္တစ္စင္းျဖင့္ ဟံသာဝတီသို႔ ေျပးေလသည္။
တုရင္သီဟအမတ္ေလွ်ာက္တင္၍ သမိန္ေစာထြတ္လက္ခ်က္ျဖင့္ တပင္ေရႊထီး နတ္ရြာစံေတာ္မူေၾကာင္း ဘုရင့္ေနာင္၏ ၾကင္ယာေတာ္ သခင္ၾကီးသိရွိရေသာအခါ သခင္ၾကီးသည္ တုရင္သီဟကို ဒလရွိ ဘုရင့္ေနာင္ထံ သံေတာ္ဦးတင္ရန္ ေစလႊတ္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္အေျခအေနမွာ ဟံသာဝတီနန္းမွ ခ်ဳပ္ကိုင္ေသာ ဗဟိုအာဏာ ပ်က္ယြင္းသြားရျပီျဖစ္သည့္အတြက္ စိုးရိမ္ရသည့္အေနအထားသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။ သူတစ္လူ ငါတစ္မင္း ဆိုသကဲ့သို႔ အကြဲကြဲအျပားျပားျဖစ္ကာ မိမိတုိ႔အာဏာရရွိေရးအတြက္သာ ၾကိဳးပမ္းလာၾကသည္။
တပင္ေရႊထီး နတ္ရြာစံျပီၾကားသည္ႏွင့္ ဟံသာဝတီတြင္ တပင္ေရႊထီးျမိဳ႕ေစာင့္အျဖစ္ထားခဲ့သည့္ ဘုရင့္ေနာင္၏ညီေတာ္ သီဟသူသည္ ဟံသာဝတီနန္းကို အခိုင္အလံုျပဳကာ ေနာင္ေတာ္ဘုရင့္ေနာင္ထံ အေၾကာင္းၾကားရမည့္အစား လက္နက္ဗိုလ္ပါ ဆင္ျမင္းတို႔ကို သိမ္းက်ံဳးယူငင္ကာ ဟံသာဝတီမွခြာျပီး ေတာင္ငူတြင္ မင္းေခါင္ဟူေသာအမည္ျဖင့္ မင္းအျဖစ္ကိုခံယူကာ ေနာင္ေတာ္ ဘုရင့္ေနာင္အေပၚ သစၥာေဖာက္ဖ်က္သည္။
တပင္ေရႊထီး၏အထိန္းေတာ္ၾကီးျဖစ္ခဲ့ေသာ ျပည္ျမိဳ႕စားသတိုးဓမၼရာဇာသည္လည္း အရွင္သခင္၏ ေက်းဇူးသစၥာေတာ္ကို မေထာက္ဘဲ ျပည္တြင္ သတိုးသူ ဟူေသာအမည္ျဖင့္ မင္းျပဳကာ ေထာင္ထားျခားနားသည္။
ပုန္ကန္ထၾကြသူ သမိန္ေထာရာမသည္ မုတၱမတြင္ လူသူလက္နက္စုကာ သမိန္စကၠေဝါအမည္ခံ သမိန္ေစာထြတ္၏အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ တပင္ေရႊထီးတည္ေထာင္ေတာ္မူသည့္ ဟံသာဝတီလက္နက္ႏိုင္ငံေတာ္ အကြဲကြဲအျပားျပားျဖစ္လာသည္တြင္ အထက္ရွိ သရက္၊ ေျမထဲ၊ စကု၊ စလင္း၊ ေဖာင္လင္း၊ လယ္ကိုင္း၊ ပုခန္းငယ္၊ စဥ့္ကူ၊ စေလ၊ ပုဂံ၊ ငသေရာက္၊ တုရြင္းတိုင္၊ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း၊ ပတၳနဂိုရ္၊ ေတာင္တြင္း စသည့္ျမိဳ႕မ်ားမွ ျမိဳ႕စားမ်ားသည္လည္း မည္သည့္ဘက္သို႔မွ် မလိုက္ဝံ့ၾကေသးဘဲ မိမိတို႔စား ေက်းျမိဳ႕ရြာမ်ားကို အခိုင္အလံုျပဳ၍ ေနၾကေလသည္။
ဘုရင့္ေနာင္သည္ တုရင္သီဟထံမွ အေၾကာင္းစံုကိုၾကားသိရလွ်င္ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ အေရးၾကီးသည့္ အခ်ိန္ကို ေရာက္ျပီျဖစ္ေၾကာင္းေတြးမိလိုက္ကာ ဒလတြင္ရွိေသာ မြန္ျမန္မာ ရွမ္းအမတ္မ်ားႏွင့္ ေရွ႕ေရးကို တိုင္ပင္သည္။
အခ်ဳိ႕ေသာမွဴးမတ္မ်ားက ဟံသာဝတီကို အလ်င္တိုက္ေတာ္မူ၍ အခိုင္အလံုေနေတာ္မူမွ သင့္မည္ဟု ေလွ်ာက္တင္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕မွဴးမတ္မ်ားကလည္း ဟံသာဝတီတြင္ရွိေသာ မိဖုရားသခင္ၾကီးကို ယူေတာ္မႈ၍ ဒလကို အခိုင္အလံုျပဳျပီး၊ ယင္းေနာက္မွ ဟံသာဝတီႏွင့္ျပည္ကို လုပ္ၾကံေတာ္မူသင့္ပါသည္ဟု ေလွ်ာက္ၾကသည္။
ထိုအခါ ရန္ေအာင္ဘီလူးအမည္ရွိေသာ အမတ္က ...
"ယခုျပည္ေရးကိုေထာက္ေသာ္ ဝါးအစည္းေျပသကဲ့သို႔ ကစဥ့္ကလ်ား မြန္၊ ျမန္မာ၊ ရွမ္းတို႔ ရွိေနသည္။ သို႔ရာတြင္ ဒလသည္မြန္တို႔အရိပ္အရာလည္းျဖစ္သည္။ မြန္ဟူသမွ်သည္ ပ်ားအံုကို လက္မတို႔ေကာင္းသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေခ်သည္။ မ်ားလည္းမ်ားလွသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမူကား နည္းေခ်သည္။ ျမန္မာတို႔ႏွင့္ သင့္ရာအရပ္အေနလည္း မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ဤအေရးကို မြန္တို႔ မသိေစလိုေသး။ မြန္အမတ္တို႔ကို သစၥာေတာ္ေပး၍ ဒဂံု၊ ဒလ၊ ဓႏုျဖဴ၊ ကူထြတ္၊ ဟသၤာတ၊ လိႈင္၊ ဤျမိဳ႕မ်ားကို ေက်းစားခန္႔ေတာ္မူျပီးမွ ဦးစြာ ခမည္းေတာ္ေနျပည္ေတာ္ ေတာင္ငူကို ခ်ီေတာ္မူမွ သင့္ပါမည္" ဟု နားေတာ္ေလွ်ာက္သည္။
ဘုရင့္ေနာင္က ရန္ေအာင္ဘီလူးအမတ္ ေလွ်ာက္တင္သည္ကို သင့္လွသည္ဟု မိန္႔ေတာ္မူျပီးလွ်င္ မြန္မွဴးမတ္အၾကီးအကဲတို႔ကို ပုသိမ္၊ ေျမာင္းျမ၊ သရိန္၊ ေခြလင္း၊ သရာ၊ မေဒါ၊ မည္ထြန္၊ အျပ စေသာ အေနာက္ဘက္တစ္လႊားရွိ မြန္ျမိဳ႕မ်ားကို ေက်းစားမ်ားထည့္ကာ ေစလႊတ္သည္။
ထို႔ေနာက္ မြန္၊ ျမန္မာ၊ ရွမ္း စစ္သည္မ်ား၊ ဆင္လံုး ျမင္းရင္းအမ်ားနွင့္ ဒလမွ ဒဂံုသို႔ ကူးသည္။ ယင္းမွ ဓႏုေတာ မေကာ္သို႔ ဆက္၍ခ်ီသည္။ မေကာ္သို႔ေရာက္လွ်င္ ဟံသာဝတီသို႔မဝင္ဘဲ ဓားကြ်န္းေတာင္ကိုပတ္ကာ ေန႔ညဥ့္အျပင္းခ်ီေလသည္။ ထိုအခါ ဟံသာဝတီတြင္ မင္းျပဳေနျပီျဖစ္ေသာ သမိန္စကၠေဝါသည္ ဗညားဒလကိုေစလႊတ္ျပီး ဆီးၾကိဳတိုက္ေစသည္။ ဘုရင့္ေနာင္သည္ အခ်ိန္ကာလေဒသ မဟုတ္ေသး၍ ဗညားဒလတပ္ကို ရန္တံု႔မျပန္ဘဲ မသိက်ဳိးကြ်ံျပဳကာ ေကသရာဇာျခေသၤ့မင္း သည္ ေျမေခြးငယ္ကို အမႈမထားဘဲသြားသကဲ့သို႔ ခ်ီျမဲခ်ီသည္။
ဟင္းခေႏြအရပ္သို႔ေရာက္လွ်င္ ဟံသာဝတီမွထြက္လာသည့္ မိဖုရားသခင္ၾကီးႏွင့္ေတြ႔ေလရာ ထိုအခါမွ ညီေတာ္သီဟသူ ေတာင္ငူတြင္ ဘုရင္မင္းေခါင္အမည္ခံ၍ ေထာင္ထားျခားနားသည္ကို ေစ့ငုစြာ သိရွိရသည္။ ေရွ႕ဆက္၍ခ်ီလာရာ ေတာင္ငူမေရာက္မီ(၁၀)တိုင္ခန္႔အလို ရြာသစ္ၾကီးအေရွ႕ လြင္လဟာတြင္ တပ္စခန္းခ်သည္။
တပ္ခင္းတပ္ရာအေနအထားကို ၾကည့္ရႈေလေသာ္ အေရွ႕သည္ ေပါင္းေလာင္းျမစ္ႏွင့္နီးသည္။ ေတာင္ငူႏွင့္လည္း တစ္စခန္းျခားသည္။ သည္အရပ္သည္ သင့္ျမတ္လွသည္ဟု ပညာရွိတို႔ ေလွ်ာက္တင္ၾကသျဖင့္ ထိုေနရာတြင္ ေဇယ်ဝတီ အမည္ျဖင့္ ျမိဳ႕သစ္တည္ကာ ဗိုလ္ဝင္ခံ၍ေနေတာ္မူသည္။
ထိုစဥ္ ဟံသာဝတီတြင္ မင္းျပဳေနေသာ သမိန္စကၠေဝါဘြဲ႔ခံ သမိန္ေစာထြတ္ကို မွဴးမတ္တို႔က သေဘာၾကိဳက္ညီျခင္းမရွိၾက၍ နန္းမွျဖဳတ္ခ်လိုက္ၾကျပီး မုတၱမတြင္ရွိေနေသာ သမိန္ေထာရာမကို နန္းတင္လိုက္ၾကသည္။
ဟံသာဝတီတြင္ သမိန္ေထာရာမ နန္းတက္သည့္အခါ တပင္ေရႊထီး၏ သစၥာေတာ္ခံမ်ားျဖစ္ၾကေသာ အဲမြန္ဒယာ၊ စႏၵေယာ္ဓာ၊ တုရင္ဗလ၊ သာရကာမွဴး၊ သေပါ့မွဴး၊ ဗညားဖရူးသား၊ အိတ္မြတ္ေထာ စသူတို႔သည္ အေျခအရံလူေပါင္း (၃၀၀၀) ေက်ာ္ျဖင့္ ဘုရင့္ေနာင္၏ စက္ေတာ္ေအာက္သို႔ ခိုဝင္လာၾကသည္။ အေရွ႕ဘက္ မုတၱမမွလည္း အဲပရဲ၊ စႏၵရာသီ၊ ပိုက္ကျမင္တို႔သည္ မွဴးမတ္တစ္က်ိတ္ေက်ာ္၊ အေျခအရံ(၁၀၀) ေက်ာ္ျဖင့္ ေျခေတာ္ရင္းသို႔ ခိုဝင္လာသည္။
ေတာင္ငူဘုရင္မင္းေခါင္၏လက္ေအာက္တြင္ မေနလိုသည့္ ဘယေဇယ်၊ ဆင္မွဴးဗလေက်ာ္သူ၊ ေတာင္ငူသူရဲမွဴး၊ အတြင္းသင္းမွဴးတို႔သည္လည္း ဘုရင့္ေနာင္ထံသို႔ လူ(၇၀၀)ေက်ာ္ျဖင့္ ခိုဝင္လာၾကသည္။ ဘုရင့္ေနာင္သည္ မိမိေအာက္တြင္ ခိုဝင္လာသူအေပါင္းကို ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္မ်ား ခ်ီးျမွင့္ကာ သစၥာေတာ္ခံေစျပီး အမႈေတာ္ကို ထမ္းရြက္ေစသည္။
No comments:
Post a Comment