မာတိကာ
- ေရးသားျပဳစုသူ၏အမွာ
- ပုဂံမတိုင္မီ ျမန္မာအစႏွင့္ ပ်ဴႏိုင္ငံမတိုင္မီ ပရိုင္းမိတ္လူ
- ပုဂံသည္ ျမန္မာ၊ ျမန္မာသည္ ပုဂံ
- သမိုင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၏ သမိုင္းဆိုင္ရာ အေတြးအျမင္အယူ
- မင္းျမတ္အေနာ္ရထာ
- မင္းျမတ္က်န္စစ္သား
- မင္းျမတ္အေလာင္းစည္သူ
- မင္းျမတ္တပင္ေရႊထီး
- မင္းျမတ္ဘုရင့္ေနာင္
- မင္းျမတ္အေလာင္းဘုရား
- မင္းျမတ္ဆင္ျဖဴရွင္
- မင္းျမတ္ဘိုးေတာ္ဘုရား
- မင္းျမတ္မင္းတုန္းမင္း
ေရးသားျပဳစုသူ၏အမွာ
ဝတၱဳတစ္ပုဒ္ ေရးပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သုတဆိုင္ရာေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ေရးပါတယ္။ လြယ္လားဆိုေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ စာတတ္ရံု၊ စာေတြဖတ္ရံုေလာက္နဲ႔လည္း ဝတၳဳေကာင္း တစ္ပုဒ္၊ ေဆာင္းပါးေကာင္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ စာေရးတယ္ဆိုတာ အတတ္ပညာတစ္ခုပါ။ ဘဝျဖတ္သန္းမႈဆိုတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳဝမ္းစာေတြလည္း ရွိဖို႔လိုပါတယ္။ Talent ဆိုတဲ့ ပါရမီ မပါရင္လည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ... အဲ့ဒီ သုတရသစာမ်ဳိးေရးတဲ့အလုပ္က မလြယ္ကူေပမယ့္ လြတ္လပ္မႈကေတာ့ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ ကိုယ္ယံုၾကည္တဲ့အတိုင္း လြတ္လပ္စြာေတြးျပီး လြတ္လပ္စြာ ေရးႏိုင္ပါတယ္။ စိတ္ကူးဥာဏ္လည္း ကြန္႔ျမဴးႏိုင္ပါတယ္။
ရသဝတၳဳဆိုရင္ ပိုလို႔ေတာင္လြတ္လပ္ပါေသးတယ္။ MRTV ေတြနဲ႔ ျမဝတီမွာျပေနတဲ့ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲေတြလိုေပါ့။ ဘာမွမဟုတ္တာကေလးကိုလည္း ဗာရာဏသီခ်ဲ႕လို႔ရပါတယ္။ ေပရွည္ခ်င္တိုင္း ရွည္လို႔လည္းရပါတယ္။ မွားခ်င္လည္း မွားမယ္။ မွန္ခ်င္လည္း မွန္မယ္။ အေတြးေရာ၊ အေရးပါ လြတ္လပ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕အေပ်ာ္ဖတ္ေတြဆိုရင္ တစ္ပတ္ေလာက္နဲ႔ေတာင္ လံုးခ်င္းဝတၳဳတစ္အုပ္ ေရးႏိုင္တဲ့သူေတြ ရွိပါတယ္။ ေငြရျပီးစတမ္း ဘာေရးရမလဲ ဆိုတာမ်ဳိးေတြပါ။ တစ္ေန႔တည္းနဲ႔လည္း A4 စာရြက္(၂၀)ေလာက္ကို ျပီးေအာင္ေရးႏိုင္တဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒီလိုေရးၾကေတာ့ အေပ်ာ္ဖတ္အဆင့္မွာေတာင္ စာဖတ္ပရိသတ္ အၾကိဳက္နည္းတဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့ေတြလို႔ ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ့သမိုင္းကို ေရးသားဖို႔၊ ျပဳစုဖို႔က်ေတာ့ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ မွန္ကန္တဲ့အေၾကာင္းအရာ၊ အျဖစ္အပ်က္ကို ျပဳစုရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပဳစုတဲ့သူမွာ တာဝန္အလြန္ၾကီးပါတယ္။ စာအုပ္စာတမ္းေတြ၊ တတ္ႏိုင္ရင္ ေက်ာက္စာေတြ၊ ေျမပံုစာေတြကို အမ်ားၾကီးေလ့လာဖို႔လိုပါတယ္။ အခ်ိန္လည္း ယူရပါမယ္။ အုပ္စိုးသူ မင္းတစ္ပါးရဲ့အေၾကာင္းကို ျပဳစုမယ္ဆိုရင္ေတာင္ မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း တခ်ဳိ႕သမိုင္းဆိုင္ရာစာအုပ္ေတြမွာ အေနာ္ရထာတို႔လို၊ က်န္စစ္သားတို႔လို သမိုင္းမွာအလြန္ထင္ရွားတဲ့ မင္းေတြအေၾကာင္းကိုေရးတာေတာင္ မွန္ေအာင္မေရးႏိုင္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေတာ့လည္း မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္တခ်ဳိ႕မွာ စာေရးသူ အမုန္းခံျပီး ေထာက္ျပခဲ့ျပီးပါျပီ။ အမွားေတြကို ျပင္သူမရွိဘဲထားလို႔ ၾကာသြားခဲ့ရင္ အမွန္ေတြလိုျဖစ္တတ္သြားတာမ်ဳိးမို႔ ေစတနာနဲ႔ ေထာက္ျပခဲ့တာပဲျဖစ္ပါတယ္။
သမိုင္းကိုေရးသားျပဳစုတဲ့သူဟာ တျခားစာေတြလို စိတ္ကူးဥာဏ္ ကြန္႔ျမဴးလို႔လည္းမရပါ။ စာမ်က္ႏွာေတြမ်ားေအာင္ဆိုျပီး ရွိထာထက္ပိုျပီး ခ်ဲ႕ေရးလို႔လည္း မရပါ။ ဒီေနရာမွာ သမိုင္းကို ရသဖြဲ႔ဝတၳဳေရးသူေတြနဲ႔လည္း ကြာပါတယ္။ ရသဖြဲ႔သမိုင္းဝတၳဳေတြမွာကေတာ့ မွန္တာေတြလည္း ပါႏိုင္သလို၊ စာေရးသူက စိတ္ကူးဥာဏ္ကြန္႔ထားတဲ့ တကယ္မျဖစ္ခဲ့တာေတြလည္း ပါေနမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆို ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္၊ ႏိႈင္းႏိႈင္းခ်ိန္ခ်ိန္ မေရးဘဲ လူျပိန္းၾကိဳက္ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ထည့္ေရးတဲ့အတြက္ သူတို႔ေရးတဲ့ဝတၳဳေတြထဲက်မွ ေလးစားရတဲ့ မင္းေတြ၊ မိဖုရားေတြကို အထင္အျမင္ေသးစရာ ျဖစ္ရတာ မ်ဳိးေတြ၊ ထိခိုက္နစ္နာသြားရတာမ်ဳိးေတြကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ခ်စ္ေရးကိစၥေတြေရးတာမွာ ပိုဆိုးပါတယ္။
ေရးခ်င္တာရွိပါေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕သမိုင္းဝတၳဳေတြမွာ သမိုင္းအမွားေတြကို ေတြ႔ရွိရတာ ထားပါဦး။ အခုထိ သမိုင္းေဆာင္းပါးတခ်ဳိ႕မွာေတာင္ အမွားေတြ၊ လြဲေနတာေတြကို စိတ္မေကာင္းစရာ ေတြ႔ေနရပါေသးတယ္။ တတိယအၾကိမ္ ျပန္ရိုက္ျပီး ေရာင္းေနရတဲ့ ပုဂံနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာဆိုရင္ အေနာ္ရထာမင္း တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို ဆက္လက္ျပီး တည္တံ့ေအာင္၊ တိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္ တစ္ပါးျဖစ္တဲ့ ျမန္မာေတြရဲ့ ေက်းဇူးရွင္ က်န္စစ္သားမင္းကိုေတာင္ မွားျပီးေရးသားထားတာေတြ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ဒီလိုေရးလိုက္တဲ့အတြက္ စာဖတ္သူေတြ အမွတ္မွားသြားႏိုင္သလို၊ က်န္စစ္သားမင္းအတြက္လည္း အင္မတန္ထိခိုက္နစ္နာလွပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ နံပါတ္ ၁။ က်န္စစ္သားဟာ အေနာ္ရထာမင္းက ေဝသာလီျပည္က ပဥၥကလ်ာဏီမင္းသမီးကို သြားျပီးယူေဆာင္ခိုင္းတဲ့ ရာဇတမန္အမတ္နဲ႔ ပဥၥကလ်ာဏီတို႔ကရတဲ့ ရာဇတမန္အမတ္ရဲ့သား ျဖစ္တယ္။
နံပါတ္ ၂။ လူမ်ဳိးအေနနဲ႔ၾကည့္ရင္ ရခိုင္ေဝသာလီျပည္က ရခိုင္မင္းသမီး ပဥၥကလ်ာဏီကေမြးလို႔ ရခိုင္ျမန္မာလူမ်ဳိးျဖစ္တယ္။
နံပါတ္ ၃။ အဲဒီလူမ်ဳိးျဖစ္တဲ့အတြက္ က်န္စစ္သားက ကုလားကို မုန္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူစြမ္းေကာင္းဗ်တၱနဲ႔ ဗ်တၱရဲ့ သားႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေရႊဖ်ဥ္းၾကီး ေရႊဖ်ဥ္းေလးတို႔ကို သတ္ပစ္တယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။
အလြန္စိတ္မေကာင္းစရာျဖစ္တဲ့ အမွားေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူ စာေရးသူရဲ့ စာအုပ္ေတြနဲ႔ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာလည္း ေရးခဲ့ျပီးပါျပီ။ ေနာက္ဆံုးေလ့လာေတြ႔ရွိရတဲ့ အကိုးအေထာက္ေတြနဲ႔ပါ။
ရွင္းရရင္ေတာ့ နံပါတ္ ၁။ က်န္စစ္သားက ရာဇတမန္ အမတ္ရဲ့သား မဟုတ္သလို၊ အေနာ္ရထာမင္းရဲ့ သားေတာ္လည္း မဟုတ္ပါ။ ဦးကုလားရဲ့ မဟာရာဇဝင္မွာပါတဲ့ ပဥၥကလ်ာဏီမင္းသမီးနဲ႔ လူသားမဟုတ္တဲ့ နဂါးနဲ႔ရျပီး ေမြးတယ္ဆိုတာမ်ဳိးကလည္း ႏိုင္ငံတကာက လက္သင့္မခံတဲ့ သမိုင္းရႈေထာင္ကၾကည့္ရင္ ယုတၱိမရွိတဲ့အတြက္ လက္ခံႏိုင္စရာမရွိပါ။ အဲဒီမဟာရာဇဝင္ထဲမွာပဲပါတဲ့ ေနနတ္သားနဲ႔ နဂါးမဇံသီးက ေမြးတယ္လို႔ ေရးထားတာကိုလည္း ပညာရွင္ေတြက လက္မခံပါ။ က်န္စစ္သားရဲ့ဖခင္နဲ႔ မိခင္အမွန္ကို ယေန႔ထိ ဘယ္သူမွ အတိအက်မေျပာႏိုင္ၾကေသးဘူးလို႔ ဆိုပါရေစ။
နံပါတ္ ၂။ က်န္စစ္သားဟာ ရခိုင္ျမန္မာလူမ်ဳိးဆိုတာလည္း မမွန္ပါ။ ပဥၥကလ်ာဏီဆိုတာက ေဝသာလီျပည္ ရခိုင္ဘုရင္ရဲ့ သမီးေတာ္မဟုတ္ဘဲ ျမန္မာႏိုင္ငံအေနာက္ဘက္ရွိ အာသံလို႔ေခၚတဲ့နယ္နဲ႔ ဘဂၤလားနယ္ အေရွ႕ပိုင္းေဒသမွာရွိတဲ့ ပဋိကၠရားျပည္က အိႏိၵယတိုင္းရင္းသားဘုရင္ရဲ့ သမီးေတာ္ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ (၁၉၁၁)ခုႏွစ္က တူးေဖာ္ရရွိတဲ့ ျမေစတီေက်ာက္စာ ကိုၾကည့္ရင္ က်န္စစ္သားက ပဥၥကလ်ာဏီရဲ့သားဆိုတာလည္း မဟုတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
နံပါတ္ ၃။ ကို ေရးရရင္ေတာ့ အားထားေလာက္တဲ့ ဘယ္ရာဇဝင္သမိုင္းက်မ္းေတြ၊ ပညာရွင္ေတြ ျပဳစုခဲ့ျပီး ဒီကေန႔ သမိုင္းကို သုေတသနျပဳေနတဲ့ ပညာရွင္ေတြ လက္ခံထားၾကတဲ့ ဘယ္စာအုပ္စာတမ္းမွာမွ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ခိုင္လံုတဲ့အေထာက္အထားေတြ မေတြ႔ရတဲ့အတြက္ က်န္စစ္သားက ရခိုင္ျမန္မာျဖစ္ေနလို႔ ကုလားမုန္းျပီး ဗ်တၱနဲ႔ ေရႊဖ်ဥ္းၾကီး၊ ေရႊဖ်ဥ္းေလးတို႔ကို သတ္ပစ္တယ္ဆိုတာလည္း လံုးဝမမွန္ဘူးလို႔ ဆိုရမွာျဖစ္တယ္။
တစ္ခ်ိန္က ဇာတ္ပြဲေတြမွာေတာ့ ဇာတ္စာေရးဆရာေတြ ေရးတာေတြကို ဇာတ္ထုပ္ခင္းျပီး ကျပခဲၾကတာ စာေရးသူလည္း ၾကည့္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အေနာ္ရထာ တရုတ္ျပည္ကအျပန္ လမ္းမွာ ဘုရားတည္တယ္။ ေရႊဖ်ဥ္းညီေနာင္က အေပ်ာ္ေတြလြန္ျပီး တာဝန္မေက်ဘဲ အုတ္(၂)ခ်ပ္ လပ္ေနတာကို အေနာ္ရထာေတြ႔သြားတဲ့အခါ ေျမးေတာ္လိုခ်စ္ရတဲ့ အဲဒီညီေနာင္(၂)ဦးကို မလိမၼာ တစ္ခါမိုက္တဲ့အတြက္ ၾကိမ္နဲ႔ရိုက္ဆံုးမခိုင္းတာကိုု သူ႔ထက္အစြမ္းေကာင္းလို႔ မနာလိုျဖစ္ေနတဲ့ ဘိုးေတာ္က်န္စစ္သားက ဝါးရင္းတုတ္နဲ႔ အေသရိုက္သတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီဇာတ္ထုပ္မွာ က်န္စစ္သားက အားလံုးမုန္းၾကတဲ့ ကုန္းရုပ္ၾကီးျဖစ္သြားတာကို ၾကည့္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဒါေတြက အမွန္မဟုတ္တဲ့ ဇာတ္ဝတၳဳေတြပါ။ ဒႆဂီရိကို လူၾကမ္းေနရာကေန မင္းသားေနရာမွာတင္ေရးတဲ့ ရသဖြဲ႔ဝတၳဳလိုပါပဲ။ ရသပိုင္းကေန ဝတမၳဳအေနနဲ႔ပဲ လက္ခံလို႔ရပါတယ္။
စာေရးသူအေနနဲ႔ စာေရးသူတို႔ရဲ့ ႏိုင္ငံသမိုင္းမွာ ထင္ရွားျပီး ႏိုင္ငံနဲ႔လူမ်ဳိးကို အက်ဳိးေတြျပဳခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာမင္းေကာင္းမင္းျမတ္ေတြရဲ့အေၾကာင္းကို ဓာတ္ပံုေတြ စံုစံုလင္လင္ထည့္ျပီး စာအုပ္အေနနဲ႔ေရးခ်င္ေနတာေတာ့ ၾကာပါျပီ။ အခုမွပဲ ေရးျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
သမုဒၵရာဇ္မင္းကစလို႔ ပုဂံမင္း (၅၅)ဆက္ကေန ေရတြက္ရင္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ သီေပါမင္းအထိ မင္းေပါင္း (၁၀၀)ေက်ာ္ ရွိပါတယ္။ ေရးခ်င္တာက မင္း(၁၁)ပါးပါ။ တကယ္ေရးျပီဆိုေတာ့ စာအုပ္နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ တကယ္ေရးသင့္တဲ့၊ ေရးစရာေတြလည္းမ်ားတဲ့မင္းအေနနဲ႔ မင္း(၉)ပါးကို ေတြ႔ရွိရပါတယ္။ ပုဂံေခတ္က မင္း(၃)ပါးျဖစ္တဲ့ အေနာ္ရထာ၊ က်န္စစ္သားနဲ႔ အေလာင္စည္သူ။ ေတာင္ငူ ဟံသာဝတီေခတ္က မင္း(၂)ပါးျဖစ္တဲ့ တပင္ေရႊထီးနဲ႔ ဘုရင့္ေနာင္၊ တတိယျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ကုန္းေဘာင္ေခတ္က အေလာင္းဘုရား၊ ဆင္ျဖဴရွင္၊ ဘိုးေတာ္ဘုရားနဲ႔ မင္းတုန္း စုစုေပါင္း မင္းေကာင္းမင္းျမတ္ (၉)ပါး အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီမင္းေတြအေၾကာင္းကို ေရးသားျပဳစုရာမွာ စာအုပ္စာတမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ရွာေဖြေလ့လာခဲ့ရပါတယ္။ သမိုင္းမွန္ျဖစ္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ ႏိႈင္းႏိႈင္းခ်ိန္ခ်ိန္နဲ႔ ဖယ္သင့္တာေတြကိုဖယ္ျပီး ယူသင့္တာေတြကို ယူရပါတယ္။ အမွားေတြပါလာမွာစိုးတဲ့အတြက္လည္း အခ်ိန္ေတြယူျပီး သတိနဲ႔ေရးသား ျပဳစုရပါတယ္။ ဒီစာအုပ္မွာ ပုဂံမတိုင္မီ ျမန္မာလူမ်ဳိးရဲ့အစနဲ႔ ပ်ဴေခတ္မွာ ထင္ရွားတဲ့ ပန္ထြာဘုရင္မနဲ႔ ဒြတမၱေဘာင္မင္းတို႔ရဲ့ ဗိႆႏိုးတို႔၊ သေရေခတၱရာတို႔ဆိုတဲ့ ပ်ဴႏိုင္ငံေတြမတိုင္မီ လူတူပရိုင္းမိတ္ေတြရဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း သုေတသနျပဳၾကတဲ့ သမိုင္းပညာရွင္ေတြရဲ့ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ရွိခ်က္ေတြနဲ႔အတူ အခ်ိန္ယူေလ့လာျပီး ေရးသားျပဳစုထားပါတယ္ ဆိုတာကို ေရးလိုပါတယ္။
ဟိန္းေဇ
 |
| ကေမၺာဇသာဒီနန္းေတာ္ ဘုရင့္ေနာင္ပလႅင္ေရွ႕ |
No comments:
Post a Comment