ပုဂံမတိုင္မီ ျမန္မာအစႏွင့္ သမိုင္းထင္ရွား မင္းျမတ္ကိုးပါး (အပိုင္း - ၄)

• သမိုင္းပညာရွင္ေဒါက္တာသန္းထြန္း၏ သမိုင္းဆိုင္ရာ အေတြးအျမင္အယူ

 

        အခုေရးရမွာကေတာ့ ပုဂံမွာစိုးစံသြားတဲ့ မင္းေတြနဲ႔ပတ္သက္ျပီး လြယ္လြန္သြားရွာျပီျဖစ္တဲ့ သမိုင္းပညာရွင္ ဆရာေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ့ ေတြးပံု၊ ျမင္ပံုနဲ႔ သုေတသနျပဳေလ့လာပံု၊ ယုတၱေဗဒက်မွ လက္ခံယံုၾကည္ပံုေတြပါ။ 

        စာေရးသူ ဆရာ့ကို ေလးစားရတာကလည္း ဆရာကသမိုင္းနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ မဟာရာဇဝင္ေတြ၊ သမိုင္းက်မ္းစာအုပ္ၾကီးေတြမွာပါတိုင္း ဒါအမွန္ဆိုျပီး လက္သင့္ခံသူမဟုတ္လို႔ပါပဲ။  ဆင့္ပြားဥာဏ္ရည္နဲ႔ျပည့္စံုသူလို႔လည္း ေျပာရင္ရပါတယ္။ သညာေတြး၊ သညာသိမဟုတ္ဘဲ က်ဳိးေၾကာင္းေျမာ္ျမင္ ႏိႈင္းခ်ိန္ႏိုင္တဲ့ ပညာသိ၊ ဦးေႏွာက္ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဆိုေတာ့ အမ်ားသေဘာ အမွားေပါဆိုတာလို ေတာ္ရံုသင့္ရံုေလာက္န႔ဲေတာ့ လက္မခံတာ ဘာမွေတာ့ မဆန္းပါဘူး။ 

        စာေရးသူတို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ပုဂံရာဇာဝင္ တုတ္ထမ္းဓားထမ္းေျပာရတယ္ဆိုတဲ့စကားလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ပုဂံရာဇဝင္မွာက အျငင္းပြားစရာ၊ လက္သင့္မခံႏိုင္စရာေတြက ေတာ္ေတာ္ကိုမ်ားပါတယ္။  တခ်ဳိ႕ေရးၾကတာေတြက အရွင္းဆံုးဆိုရရင္ ေရွးသေရာအခါက ဗာရာဏသီမွာဆိုတဲ့ ပုံျပင္မ်ဳိးေတြ ဖတ္ရသလိုပါပဲ။ ဒီလို ယုတၱိေဗဒ မက်တာေတြကို စာေရးသူလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရးခဲ့ျပီးပါျပီ။  အခုလည္း ထပ္ျပီးေတြ႔ရွိေနလို႔ ေရးေနတုန္းပါပဲ။ 

        ဒီမွာ ဆရာ့အေၾကာင္းကို ဆက္ေရးပါဦးမယ္။ စာေရးသူက ဆရာေရးတဲ့စာေတြဆို မဂၢဇင္းေဆာင္းပါးေတြကိုေရာ၊ ဆရာ့စာအုပ္ေတြကိုေရာ အားလံုးလိုလို ဖတ္ပါတယ္။ ဆရာ့ကို ဘာေၾကာင့္စာေရးသူ ေလးစားေနရ ပါသလဲ။ ဆရာ့လိုပညာရွင္မ်ဳိးက အလြန္ရွားပါတယ္။ ဆရာက စာအုပ္ပံုေတြထဲမွာတင္အခ်ိန္ကုန္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာက သမိုင္းဆိုင္ရာသုေတသနေတြကို ကြယ္လြန္သြားတဲ့အထိ မနားမေနအပင္ ပန္းခံျပဳစုခဲ့တဲ့ပုဂၢိဳလ္ပါ။ ဆရာ့ရဲ့ မြန္ျမတ္တဲ့ ဦးတည္ခ်က္ေစတနာက သမိုင္းနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ မွန္ကန္တဲ့ သမိုင္းမွန္ျဖစ္ေစခ်င္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ဆရာ့ဘဝမွာ သုေတသနျပဳဖိ႔ု အတြက္ အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးေပးခဲ့ရပါတယ္။

     အခုေဆာင္းပါးမွာ ဆရာ့ကိုေလးစားတဲ့စာေရးသူအေနနဲ႔ ဆရာေရးခဲ့တဲ့သမိုင္းဆိုင္ရာ မဂၢဇင္း၊ ေဆာင္းပါးေတြနဲ႔ ဆရာေရးသားျပဳစုခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြထဲက ပုဂံေခတ္တခ်ဳိ႕မင္းေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဆရာ့ရဲ့ေတြးပံု၊ ျမင္ပံုနဲ႔ ဆရာလက္သင့္ခံတာ၊ လက္သင့္မခံတာေတြကိုလုိရင္းခ်ဳပ္ၿပီး ဆရာေရးခဲ့တဲ့အတိုင္း ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္။ ဒါေတြကို ဖတ္လိုက္ရရင္သမိုင္းကိုေလ့လာသူေတြ သမိုင္းကို စိတ္ဝင္စားသူေတြအတြက္လည္း အက်ဳိးရွိႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္စိတ္နဲ႔ ေဖာ္ျပလိုက္ရတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

                                                                 (၁)

        ဦးေဖေမာင္တင္က “တပည့္ဟာ ဆရာ့ထက္ေတာ္ရမယ္” လို႔ေျပာတယ္။ သူ႕အဓိပၸါယ္က သုေတသနလုပ္ေနၾကရင္ “မင္းတို႔က ငါတို႔မသိတာကိုသိလာမယ္၊ ငါတို႔မွားတာကို ျပင္ႏိုင္မယ္” လို႔ ဆိုလိုရင္းျဖစ္တယ္။ အမွားငယ္ ဘယ္အရြယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပင္ရမယ္။ ဒီလိုျပင္ႏိုင္တာက ျမန္မာ့သမိုင္းေလ့လာေရးမွာ ေအာင္ျမင္တဲ့မွတ္တိုင္တစ္ခုပဲ ျဖစ္တယ္။

                                                                 (၂)

        အထက္အထက္ကလူေတြရဲ့ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ကိုျပင္ဆင့္ျဖည့္စြက္ဖို႔ ေက်ာက္စာကိုအားကိုးပါတယ္။ ပုဂံေခတ္ ေက်ာက္စာကို အားကိုးတယ္။ ရာဇာဝင္ႀကီးက ဒီလိုဆိုတာလို႔ေျပာလာရင္၊ အဲဒါ ငါမယံုဘူးလို႔ေျဖမယ္။ ေခတ္ျပိဳင္အေထာက္အထားမရွိလို႔ပဲ။ ရွာရင္းေဖြရင္း ယံုၾကည္ေလာက္တဲ့ အေထာက္အထားရလာရင္ ေစာေစာကေျပာတာကို ျပင္မယ္၊ ျဖည့္မယ္။

                                                                  (၃)

        ရာဇဝင္ႀကီးမွာ ရက္စြဲမွားတာေတြ၊ နာမည္မွားတာေတြ ျပင္တယ္။ အရင္ အႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္က သုေတသ နျပဳၿပီးေရးတဲ့စာေတြထဲမွာ မပါတာ၊ မွားတာလည္း အခု ျပင္ႏိုင္၊ ျဖည့္ႏိုင္တယ္။ ေတြ႕တဲ့အတိုင္းေရးမယ္။ အဂတိ မလိုက္ဖို႔၊ အားမနာဖို႔အေရးႀကီးတယ္။ အၾကြားအဝါေတြ၊ ေပါေတာေတာေတြလည္း မေရးဖို႔အေရးႀကီး တယ္လို႔ ဆိုခ်င္တယ္။

                                                                  (၄)

        ရာဇဝင္ထဲမွာ ပါသားပဲ။ လူထည့္ပါလားလို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ရာဇဝင္ႀကီးမွားသလို လိုက္မမွားေအာင္ ေရွာင္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကမာၻတည္ဟန္၊ ပ်က္ဟန္၊ မဟာသမၼတမင္းေပၚဟန္၊ သမိၻႏၶခတၱိယ အႏြယ္ မပ်က္၊ အမ်ဳိးမပ်က္ဆိုတာေတြကို ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔မဆိုင္ဘူးလို႔လည္း သေဘာထားလိုက္တယ္။ ျမတ္စြာဘုရား သခင္ ေဒသစာရီၾကြလာၿပီး ဗ်ာဒိတ္ေပးတာမ်ဳိးလည္း ယံုၾကည္မွဳနဲ႔ဆိုင္တယ္။ ငါတို႔ကိစၥမဟုတ္ဘူးလို႔ပဲ သေဘာထားတယ္။

                                                                   (၅)

        က်န္စစ္သားအထုပၸတိၱေက်ာက္စာမွာ သူ႕အေဖက ေနမ်ဳိး၊ သူ႕အေမက ဥသွ်စ္မ်ဳိး၊ အရင္ဘဝက ဗိႆႏိုး နတ္မင္း၊ အဲဒါမ်ဳိးေတြေရးထားေတာ့ ေက်ာက္စာအေထာက္အထားဆိုၿပီး ယူေရးလို႔မျဖစ္ပါ။ အမ်ားဆံုး ေရးႏိုင္တာက သူ႔အေဖဟာ အေနာ္ရထာမဟုတ္ဘူးဆိုတာပဲ ေျပာလို႔ရပါတယ္။

                                                                    (၆)

        မင္းေလာင္းကိုဖ်က္ဆီးခ်င္တာနဲ႔ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္အမ်ဳိးသမီး (၇၀၀၀)၊ ႏို႔စို႔ကေလး (၆၀၀၀)၊ ႏြားေက်ာင္း သားအရြယ္ (၅၀၀၀) သတ္ရတယ္ဆိုတာလည္း ေရးတယ္။ (မွန္နန္း ၁၊ ၁၉၆၃၊ ၂၃၃) အေနာ္ရထာမင္း သထံုကို စစ္ခ်ီတဲ့အခါ ဆင္ (၈) သိန္း၊ ျမင္း (၈) သန္း၊ လူကုေဋ (၈) သန္း (မွန္နန္း ၁၊ ၁၉၆၃၊ ၂၄၇) ပါ တယ္လို႔ဆိုတယ္။ ေနာက္ တရုတ္ကိုစစ္ခ်ီတဲ့အခါ စစ္သူရဲ (၇) ကုေဋ (၂) သန္း ပါတယ္ဆိုျပန္တယ္။ (မွန္နန္း ၁၊ ၁၉၆၃၊ ၂၅၁) အဲဒီေလာက္ စစ္အင္အားမ်ားပါ့မလား။ အဲဒီေနရာေတြကိုေရာ ေရာက္ရဲ့လားလို႔ ေမးစရာ ေပၚထြက္လာတယ္။ ေခတ္ၿပိဳင္မွတ္တမ္းမွာ မရွိတာကေတာ့ေသခ်ာတယ္။ အေထာက္အထားမရွိ ရင္လည္း မသံုးႏိုင္ပါ။ အထက္က ေျပာတဲ့အတိုင္း ဒါေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပုဂံအေၾကာင္းေျပာတဲ့အခါ မထည့္ပါ။
[ကုန္းေဘာင္ေခတ္၊ အေလာင္းဘုရားရဲ့ သားေတာ္ ဘိုးေတာ္ဘုရားလက္ထက္ စာရင္းေကာက္ယူခဲ့တဲ့ ဘိုးေတာ္ဘုရားစစ္တမ္းကို ၾကည့္ရင္ တတိယျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့ အဲဒီအခ်ိန္က လူဦးေရဟာ (၂) သန္းေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ စဥ္းစားႏိုင္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္ 
စာေရးသူ - ဟိန္းေဇ]

ဆက္ရန္  (အပိုင္း - ၅) မင္းျမတ္အေနာ္ရထာ